Οι παρακάτω μονόλογοι είναι το αποτέλεσμα της δημιουργικής γραφής της ομάδας του πολιτιστικού προγράμματος του εσπερινού ΕΠΑΛ Ευόσμου. Στο επόμενο στάδιο της εργασίας μας θα προχωρήσουμε στην οπτικοποίηση του υλικού αυτού.
Καλυψώ
Μόνη, μονάχη καλέ μου, πένθος βαρύ, η απουσία σου κενό.
Σαν τη χαρά μαζί γευόμασταν , η λύπη
μόνο δικό μου φόρτωμα βαρύ, αβάσταχτο.
Η μορφή σου τροφή στα μάτια μου απάνω.
Η φωνή σου παλμός στο κεφάλι μου.
Το στιβαρό σου χέρι δικιά μου δύναμη.
Το γέλιο σου απόηχος στ’ αυτιά μου.
Η γεύση σου νωπή στο στόμα μου.
Τώρα ψυχή κενή , σώμα νεκρό βαρυγκομώντας πάει.
Μόνη μονάχη καμιά χαρά χαρά δεν γίνεται.
Καμιά ομορφιά δε χαίρεται αμοίραστη σαν μένει.
Κρουστάλλινα νερά σπάταλα τρέχουν.
Καρποφορήματα γης χέρια διπλά αναμένουν.
Γεννήματα γύρω σωρό…..
Φόβιες φουρτούνες τους φόβους ζωντανεύουν κι
αστροπελέκητες βροντές καρδιάς παλμούς αλλάζουν.
Της χειμωνιάς θερμή η πνοή στους κόρφους μου ταιριάζει,
Καλόπνοο το αγέρι πάντα να σε πηγαίνει.
Τι άραγε εκτός από θύμισες πίσω σου απομένει;
Σαν τη χαρά μαζί γευόμασταν , η λύπη
μόνο δικό μου φόρτωμα βαρύ, αβάσταχτο.
Η μορφή σου τροφή στα μάτια μου απάνω.
Η φωνή σου παλμός στο κεφάλι μου.
Το στιβαρό σου χέρι δικιά μου δύναμη.
Το γέλιο σου απόηχος στ’ αυτιά μου.
Η γεύση σου νωπή στο στόμα μου.
Τώρα ψυχή κενή , σώμα νεκρό βαρυγκομώντας πάει.
Μόνη μονάχη καμιά χαρά χαρά δεν γίνεται.
Καμιά ομορφιά δε χαίρεται αμοίραστη σαν μένει.
Κρουστάλλινα νερά σπάταλα τρέχουν.
Καρποφορήματα γης χέρια διπλά αναμένουν.
Γεννήματα γύρω σωρό…..
Φόβιες φουρτούνες τους φόβους ζωντανεύουν κι
αστροπελέκητες βροντές καρδιάς παλμούς αλλάζουν.
Της χειμωνιάς θερμή η πνοή στους κόρφους μου ταιριάζει,
Καλόπνοο το αγέρι πάντα να σε πηγαίνει.
Τι άραγε εκτός από θύμισες πίσω σου απομένει;
Κίρκη
Πριν σε γνωρίσω ένιωθα παντοδύναμη Οδυσσέα... Κανένας δεν τόλμησε ποτέ να αντισταθεί στην ομορφιά μου. Έφτανε ένα μόνο μου βλέμμα και υπνώτιζα το υποψήφιο θύμα… Δεν προσπάθησα ποτέ πολύ για τίποτε στη ζωή μου…
Όμως είναι μεθυστικά ανυπόφορη η μοναξιά… Είχα ό,τι ποθούσα, αλλά πάντα κάτι έλειπε, απροσδιόριστο, μακρινό και συνάμα τόσο οικείο…
Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ… όχι ιδιαίτερα όμορφος ούτε συγκλονιστικά εντυπωσιακός… Μου φάνηκες εξαρχής εύκολη υπόθεση. Σχεδόν βαρετή. Πόσο έξω έπεσα. Αδιάφορος στη γοητεία μου, ανέκφραστος στα θέλγητρά μου, άτρωτος στα μαγικά μου φίλτρα. Κι όμως υπήρχε κάτι… Τώρα που το ξανασκέφτομαι υπήρχε κάτι που προδιέγραψε ό,τι ακολούθησε… ναι, ήταν η στιγμή που το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου, το προσπέρασε και έφτασε βαθιά στην ψυχή μου… και εκεί ανακάλυψες αυτό που με επιδεξιότητα έκρυβα τόσα χρόνια, τη γυναίκα και όχι τη μάγισσα… την αδυναμία και όχι τη δύναμη…
Για μένα δεν έφυγες ποτέ από το νησί… με έκανες να γνωρίσω τη χαρά να δημιουργείς ζωή και όχι να παίρνεις… για αυτό θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων και ας μην είσαι μαζί μου.
Όμως είναι μεθυστικά ανυπόφορη η μοναξιά… Είχα ό,τι ποθούσα, αλλά πάντα κάτι έλειπε, απροσδιόριστο, μακρινό και συνάμα τόσο οικείο…
Μέχρι που εμφανίστηκες εσύ… όχι ιδιαίτερα όμορφος ούτε συγκλονιστικά εντυπωσιακός… Μου φάνηκες εξαρχής εύκολη υπόθεση. Σχεδόν βαρετή. Πόσο έξω έπεσα. Αδιάφορος στη γοητεία μου, ανέκφραστος στα θέλγητρά μου, άτρωτος στα μαγικά μου φίλτρα. Κι όμως υπήρχε κάτι… Τώρα που το ξανασκέφτομαι υπήρχε κάτι που προδιέγραψε ό,τι ακολούθησε… ναι, ήταν η στιγμή που το βλέμμα σου συνάντησε το δικό μου, το προσπέρασε και έφτασε βαθιά στην ψυχή μου… και εκεί ανακάλυψες αυτό που με επιδεξιότητα έκρυβα τόσα χρόνια, τη γυναίκα και όχι τη μάγισσα… την αδυναμία και όχι τη δύναμη…
Για μένα δεν έφυγες ποτέ από το νησί… με έκανες να γνωρίσω τη χαρά να δημιουργείς ζωή και όχι να παίρνεις… για αυτό θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων και ας μην είσαι μαζί μου.
Αθηνά
Οδυσσέα πόσο περάσαμε μαζί!
Εγώ σε βοήθησα, όταν έμεινες επτά χρόνια φυλακισμένος στο χρυσό κελί, που τόσο πανούργα σου έφτιαξε η Καλυψώ.
Εγώ έπεισα τον Δία και τους υπόλοιπους θεούς να συναινέσουν στο νόστο σου.
Εγώ συμβούλεψα το γιο σου να σε αναζητήσει…
Ήμουν εκεί όταν σε ερωτεύτηκε η Ναυσικά και δίχως φόβο σου έδωσε κάτι να φορέσεις για να καλύψεις τη γύμνια σου..
Πάντα δίπλα σου, πάντα αρωγός σου… και έτσι θα συνεχίσω να είμαι…
Σε θαυμάζω όσο ποτέ θεά δεν θαύμασε θνητό, γιατί είσαι εσύ
ο μόνος άξιος θνητός ταπεινέ Οδυσσέα, που του πρέπει ν' ακούει τέτοια λόγια από στόμα θεϊκό και αμόλυντο.
Ευχαριστώ τις μοίρες που μ' έφεραν στον δρόμο σου για να γνωρίσω κάποιον φθαρτό που τόσο μου μοιάζει, στην ευστροφία, την πονηράδα, αλλά πάνω απ' όλα στη σοφία.
Φανερώνω τον αστείρευτο θαυμασμό μου σ' έναν πράο θνητό που μπορεί να λατρεύει έναν θεό, τόσο μεγαλόπρεπα χωρίς
να επαναπαύεται, όπως οι περισσότεροι κοινoί άνθρωποι, συμβάλλοντας πιο πολύ κι από τους θεούς για να πραγματοποιηθεί το μέλημά του.
Νιώθω ειλικρινή ευγνωμοσύνη που γέμισες λίγο από τον αστείρευτο και απέραντο χρόνο μου με μια τόσο όμορφη και δίκαιη περιπέτεια.
Δε σου κρύβω σεβαστέ Οδυσσέα ότι δεν έχει ουσία πολλές φορές η ζωή ενός γόνου του κοσμοκράτορα Δία.
Όταν με το καλό φτάσεις στην Ιθάκη να θυμάσαι… Κυβέρνησε με λογική και αγάπη το κράτος σου, όπως κυβέρνησες το πλήρωμά σου. Ζήσε με αξιοπρέπεια, ταπεινότητα όπως το έκανες ως τώρα και να είσαι σίγουρος ότι τα κατορθώματα σου δεν θα ξεχαστούν στους αιώνες.
Θα φροντίσω εγώ γι' αυτό.
Πηνελόπη
Εγώ σε βοήθησα, όταν έμεινες επτά χρόνια φυλακισμένος στο χρυσό κελί, που τόσο πανούργα σου έφτιαξε η Καλυψώ.
Εγώ έπεισα τον Δία και τους υπόλοιπους θεούς να συναινέσουν στο νόστο σου.
Εγώ συμβούλεψα το γιο σου να σε αναζητήσει…
Ήμουν εκεί όταν σε ερωτεύτηκε η Ναυσικά και δίχως φόβο σου έδωσε κάτι να φορέσεις για να καλύψεις τη γύμνια σου..
Πάντα δίπλα σου, πάντα αρωγός σου… και έτσι θα συνεχίσω να είμαι…
Σε θαυμάζω όσο ποτέ θεά δεν θαύμασε θνητό, γιατί είσαι εσύ
ο μόνος άξιος θνητός ταπεινέ Οδυσσέα, που του πρέπει ν' ακούει τέτοια λόγια από στόμα θεϊκό και αμόλυντο.
Ευχαριστώ τις μοίρες που μ' έφεραν στον δρόμο σου για να γνωρίσω κάποιον φθαρτό που τόσο μου μοιάζει, στην ευστροφία, την πονηράδα, αλλά πάνω απ' όλα στη σοφία.
Φανερώνω τον αστείρευτο θαυμασμό μου σ' έναν πράο θνητό που μπορεί να λατρεύει έναν θεό, τόσο μεγαλόπρεπα χωρίς
να επαναπαύεται, όπως οι περισσότεροι κοινoί άνθρωποι, συμβάλλοντας πιο πολύ κι από τους θεούς για να πραγματοποιηθεί το μέλημά του.
Νιώθω ειλικρινή ευγνωμοσύνη που γέμισες λίγο από τον αστείρευτο και απέραντο χρόνο μου με μια τόσο όμορφη και δίκαιη περιπέτεια.
Δε σου κρύβω σεβαστέ Οδυσσέα ότι δεν έχει ουσία πολλές φορές η ζωή ενός γόνου του κοσμοκράτορα Δία.
Όταν με το καλό φτάσεις στην Ιθάκη να θυμάσαι… Κυβέρνησε με λογική και αγάπη το κράτος σου, όπως κυβέρνησες το πλήρωμά σου. Ζήσε με αξιοπρέπεια, ταπεινότητα όπως το έκανες ως τώρα και να είσαι σίγουρος ότι τα κατορθώματα σου δεν θα ξεχαστούν στους αιώνες.
Θα φροντίσω εγώ γι' αυτό.
Πηνελόπη
Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ, καλέ μου Οδυσσέα,
είκοσι χρόνια πέρασαν που άφησες την όμορφη πατρίδα μας
στον πόλεμο τον ξακουστό της Τροίας στρατιώτης για να πας,
τότε που βρέφος το παιδί μας στα χέρια σου κρατούσες.
Δεν θέλω να σκεφτώ πως κρύο το κορμί σου κάπου κείτεται
ούτε ότι στο μέρος της καρδιάς σου τη θέση μου έχει άλλη.
Μα σίγουρα αυτό μπορώ περισσότερο ν’ αντέξω
παρά πως η ψυχή σου στον Άδη κάτω μένει.
Καιρό τώρα προσπαθούν αρχοντόπουλα πολλά
να πάρουνε τη θέση σου πλάι μου και το βασίλειο σου.
Μάταια.
Ρημάζουνε το σπίτι μας, σπαταλούν το βιος μας,
προσβάλλουν εμένα και το μονάκριβο παιδί μας.
Και εγώ ανήμπορη τα υπομένω όλα …
Προσεύχομαι για τη μέρα της επιστροφής που δικαιοσύνη θα φέρει
και εσύ θα καμαρώσεις επιτέλους το γιο σου τον Τηλέμαχο.
Τόσο πολύ στη θωριά και στο κορμί σου μοιάζει
και στη φωνή και στη ματιά
που είναι φορές που τον κοιτώ και βλέπω εσένα.
Παρηγοριά μου.
Κουράστηκα όμως βασιλιά μου ….
Τα νιάτα μου όλα αξόδευτα έχουν φύγει.
Δεν χάρηκα, δεν ξένοιασα, αμέριμνη δεν στάθηκα ποτέ..
Μόνο κάθομαι έτσι εδώ, αμέτρητα βράδια
χαλώντας το υφάδι και τη ζωή μου…
γυρεύοντας θερμά, απελπισμένα πια,
να φτάσει γρήγορα εδώ δικό σου ένα σημάδι.
Ναυσικά
είκοσι χρόνια πέρασαν που άφησες την όμορφη πατρίδα μας
στον πόλεμο τον ξακουστό της Τροίας στρατιώτης για να πας,
τότε που βρέφος το παιδί μας στα χέρια σου κρατούσες.
Δεν θέλω να σκεφτώ πως κρύο το κορμί σου κάπου κείτεται
ούτε ότι στο μέρος της καρδιάς σου τη θέση μου έχει άλλη.
Μα σίγουρα αυτό μπορώ περισσότερο ν’ αντέξω
παρά πως η ψυχή σου στον Άδη κάτω μένει.
Καιρό τώρα προσπαθούν αρχοντόπουλα πολλά
να πάρουνε τη θέση σου πλάι μου και το βασίλειο σου.
Μάταια.
Ρημάζουνε το σπίτι μας, σπαταλούν το βιος μας,
προσβάλλουν εμένα και το μονάκριβο παιδί μας.
Και εγώ ανήμπορη τα υπομένω όλα …
Προσεύχομαι για τη μέρα της επιστροφής που δικαιοσύνη θα φέρει
και εσύ θα καμαρώσεις επιτέλους το γιο σου τον Τηλέμαχο.
Τόσο πολύ στη θωριά και στο κορμί σου μοιάζει
και στη φωνή και στη ματιά
που είναι φορές που τον κοιτώ και βλέπω εσένα.
Παρηγοριά μου.
Κουράστηκα όμως βασιλιά μου ….
Τα νιάτα μου όλα αξόδευτα έχουν φύγει.
Δεν χάρηκα, δεν ξένοιασα, αμέριμνη δεν στάθηκα ποτέ..
Μόνο κάθομαι έτσι εδώ, αμέτρητα βράδια
χαλώντας το υφάδι και τη ζωή μου…
γυρεύοντας θερμά, απελπισμένα πια,
να φτάσει γρήγορα εδώ δικό σου ένα σημάδι.
Ναυσικά
Τι άραγε προσμένω σε αυτή την ακρογιαλιά
που μέρες πριν, δεν είχα ούτε καν την τόλμη, να σε αποχαιρετίσω;
Το ΄θελα όμως Οδυσσέα! Αν ήξερες πόσο το θελα!
Με κράτησε όμως μακριά η ντροπή και η αξιοπρέπεια…
Τι να σου πω; Πώς να σου ζητήσω να μείνεις κοντά μου;
Κάποια φορά. Κρυφά, στο παρελθόν. Άκουσα να μιλούν για τον έρωτα.
Σαν μια δύναμη τρελή. Φωτιά μαζί και χείμαρρος!
Γέννηση και θάνατος. Χαρά και λύπη αντάμα!
Πόση υπερβολή έβρισκα τότε στις περιγραφές…
Όταν σε πρωτοείδα κάτω στο ποτάμι
Είδες πως δεν φοβήθηκα
παρόλο που η όψη σου η ταλαιπωρημένη
θα τρόμαζε κορίτσι στην ηλικία μου…
Ξέρεις γιατί ; Σε περίμενα Οδυσσέα! Σε περίμενα πολύ πριν έρθεις ναυαγός στο νησί μας.
Σε έβλεπα στα όνειρά μου… η θωριά σου μπρος τα μάτια μου πετούσε
πολύ πριν φανερωθείς μπροστά μου!
Κι όταν αυτό έγινε
θαύμασα την ευγένεια και την αντρειοσύνη σου!
Πόσα πολλά έχεις ζήσει και εγώ πόσα λίγα!
Και όταν αποκάλυψες σε όλους ποιος είσαι… δεν ξαφνιάστηκα.
Βασιλιάς! Μα ήμουν σίγουρη πως είχες αρχοντική καταγωγή.
Ήρωας! Μα και για αυτό δεν είχα αμφιβολία καμμία.
Αληθινός άντρας! Πιστός στην οικογένειά του, στους δικούς του…
Ούτε για αυτό απόρησα και ας με πονάει.
Αυτή σου η απόφαση σε κρατά ψηλά στα μάτια μου
Ξεχωριστό μες την καρδιά μου!
που μέρες πριν, δεν είχα ούτε καν την τόλμη, να σε αποχαιρετίσω;
Το ΄θελα όμως Οδυσσέα! Αν ήξερες πόσο το θελα!
Με κράτησε όμως μακριά η ντροπή και η αξιοπρέπεια…
Τι να σου πω; Πώς να σου ζητήσω να μείνεις κοντά μου;
Κάποια φορά. Κρυφά, στο παρελθόν. Άκουσα να μιλούν για τον έρωτα.
Σαν μια δύναμη τρελή. Φωτιά μαζί και χείμαρρος!
Γέννηση και θάνατος. Χαρά και λύπη αντάμα!
Πόση υπερβολή έβρισκα τότε στις περιγραφές…
Όταν σε πρωτοείδα κάτω στο ποτάμι
Είδες πως δεν φοβήθηκα
παρόλο που η όψη σου η ταλαιπωρημένη
θα τρόμαζε κορίτσι στην ηλικία μου…
Ξέρεις γιατί ; Σε περίμενα Οδυσσέα! Σε περίμενα πολύ πριν έρθεις ναυαγός στο νησί μας.
Σε έβλεπα στα όνειρά μου… η θωριά σου μπρος τα μάτια μου πετούσε
πολύ πριν φανερωθείς μπροστά μου!
Κι όταν αυτό έγινε
θαύμασα την ευγένεια και την αντρειοσύνη σου!
Πόσα πολλά έχεις ζήσει και εγώ πόσα λίγα!
Και όταν αποκάλυψες σε όλους ποιος είσαι… δεν ξαφνιάστηκα.
Βασιλιάς! Μα ήμουν σίγουρη πως είχες αρχοντική καταγωγή.
Ήρωας! Μα και για αυτό δεν είχα αμφιβολία καμμία.
Αληθινός άντρας! Πιστός στην οικογένειά του, στους δικούς του…
Ούτε για αυτό απόρησα και ας με πονάει.
Αυτή σου η απόφαση σε κρατά ψηλά στα μάτια μου
Ξεχωριστό μες την καρδιά μου!
